چندین کتاب محبوب در مورد ذن بودیسم و هنرهای رزمی وجود دارد ، از جمله: ذن کلاسیک اوژن هرریگل و هنر تیراندازی با کمان (1948) و ذن جو هیامز در هنرهای رزمی (1979). و هنوز پایان فیلم هایی با نقش راهبان بودایی شائولین "کونگ فو" وجود ندارد ، گرچه همه ممکن است ارتباط ذن و شاولین را تشخیص ندهند. چه ارتباطی بین ذن بودیسم و هنرهای رزمی وجود دارد؟
این سوال ساده ای برای پاسخ دادن نیست. نمی توان انکار کرد که برخی ارتباطات وجود دارد ، به ویژه در مورد منشاء ذن در چین. ذن در قرن ششم به عنوان یک مکتب متمایز ظهور کرد و محل تولد آن صومعه شائولین بود که در استان هنان چین واقع شده است. هیچ مشکلی نیست که راهبان چان (چینی برای "ذن") از شاولین هنرهای رزمی را تمرین می کنند. آنها هنوز هم ، در واقع ، اگر چه برخی شکایت دارند که صومعه شائولین اکنون بیش از یک صومعه جذابیت توریستی دارد و راهبان بیشتر سرگرمی از راهبان.
شائولین کونگ فو
در افسانه شائولین ، کونگ فو توسط بنیانگذار ذن ، بادیهودارما تدریس شد و شائولین زادگاه همه هنرهای رزمی است. این احتمالاً هوایی است. این احتمال وجود دارد که منشاء کونگ فو از ذن قدیمی تر باشد ، و هیچ دلیلی برای فکر کردن وجود ندارد که بدیهودارما از اسبی موضع گرفته است.
با این وجود ، ارتباط تاریخی بین شولین و هنرهای رزمی بسیار عمیق است و نمی توان انکار کرد. برای مثال در سال 618 راهبان شائولین از دفاع از سلسله تنگ در نبرد کمک کردند. در قرن شانزدهم ، راهبان با ارتش راهزن جنگیدند و از سواحل ژاپن از دزدان دریایی ژاپنی دفاع کردند.
اگرچه راهبان شائولین کونگ فو را اختراع نکردند ، اما به درستی از نظر سبک خاصی از کونگ فو شناخته می شوند.
علی رغم سنت کونگ فو در شائولین ، چون چان از طریق چین گسترش می یافت ، لزوماً کونگ فو را با خود نمی گرفت. سوابق بسیاری از صومعه ها اثری کم و زیاد اثری از هنرهای رزمی را نشان نمی دهد ، اگرچه در اینجا و آنجا ظاهر می شود. »برای مثال ، یک هنر رزمی کره ای به نام آفتابگردان با کره ذن یا بودیون سیون همراه است.
ذن و هنرهای رزمی ژاپن
ذن در اواخر قرن دوازدهم به ژاپن رسید. اولین معلمان ذن ژاپن ، از جمله ایه دوگن ، هیچ علاقه ای به هنرهای رزمی نداشتند. اما مدتی نگذشت که سامورایی شروع به حمایت از مدرسه Rinzai از ذن کرد. رزمندگان مراقبه ذن را در بهبود تمرکز ذهنی ، یاری در ورزش های رزمی و در میدان نبرد مفید دانستند. با این حال ، بسیاری از کتاب ها و فیلم ها ، ارتباط ذن سامورایی را متناسب با آنچه در واقع بوده ، عاشقانه کرده و از آن سوء استفاده کرده اند.
ذن ژاپنی به خصوص با تیراندازی با کمان و شمشیربازی ارتباط دارد. اما مورخ هاینریش دووملین ( ذن بودیسم: یک تاریخ ؛ جلد 2 ، ژاپن) نوشت که ارتباط بین این هنرهای رزمی و ذن یک امر سست است. دومولین گفت ، مانند سامورایی ها ، استادان شمشیر و تیراندازی با کمان ، نظم ذن را در هنر خود بسیار مفید می دانند ، اما آنها به همان اندازه تحت تأثیر کنفوسیوس قرار گرفتند. وی ادامه داد: این هنرهای رزمی بیشتر از درون ذن در خارج از ذن انجام می شود.
بله ، بسیاری از استادان هنرهای رزمی ژاپنی وجود داشته اند که همچنین ذن را تمرین می کنند و هنرهای رزمی را با ذن تلفیق می کنند. اما تیراندازی با کمان ژاپنی (کیوجوتسو یا کیودو ) احتمالاً ریشه های تاریخی عمیق تری نسبت به ذن دارد. ارتباط بین ذن و هنر شمشیرها ، کنژوتسو یا کندو حتی پرتنش تر است.
این بدان معنا نیست که کتابهای هنرهای رزمی ذن پر از دود بودند. هنرهای رزمی و تمرین ذن هماهنگی خوبی دارند ، و بسیاری از اربابان هر دو با موفقیت آنها را ترکیب کرده اند.
پاورقی در مورد راهبان ژاپنی جنگجو (سهی)
با شروع دوره های هایان (794-1185 پس از میلاد) و تا زمان آغاز توگوگاوا توكوگاوا در 1603 ، مرسوم بود كه صومعه ها برای حفظ سهی یا راهبان جنگجو ، برای دفاع از اموال و بعضی اوقات از منافع سیاسی خود نگهداری كنند. اما این رزمندگان کاملاً راهب نبودند. آنها برای حفظ احکام نذر نکردند ، که البته این شامل نذر برای کشتن نیست. آنها واقعاً بیشتر شبیه نگهبانان مسلح یا ارتشهای خصوصی بودند.
سهی در تاریخ هنرهای رزمی ژاپن و به طور کلی در تاریخ فئودال ژاپن نقش برجسته ای داشت. اما سهی قبل از رسیدن ذن به طور رسمی در ژاپن در سال 1191 ، یک عمل دیرینه بود و می توان آنها را یافت که از صومعه های چند مدرسه ژاپنی ، نه فقط ذن ، محافظت می کنند.
