هنگام یادگیری در مورد مذاهب جدید ، معمولاً جستجوی انتظارات عمومی از آن دین است. این امر تا حدود زیادی توسط تجربه جامعه غربی با مسیحیت ، که دارای ده قانون اساسی - ده فرمان - و انواع دیگر قوانین است که توسط شاخه های مختلف ایمان درک می شود ، رنگ آمیزی شده است. جدا کردن خیر از گناه بخش اصلی ایمان است. بنابراین ، قوانین تعیین کننده حسن و گناه می تواند اساسی باشد.
آنتون لاوی دو لیست راهنما برای کلیسای شیطان تهیه کرد. آنها نه گناه شیطان پرستی و یازده قانون زمین هستند. اصطلاحات "ارولز" و "اسینز" باعث می شود كه مردم آنها را با انتظارات مذهبی مدون برابر كنند. مسئله این نیست. به عنوان مثال ، هیچ شیطان پرست دیگری متهم به شکستن یک قانون نیست.
راهنمایی ، نه دگما
گناهان شیطان پرستی نیز اساساً واسطه ارزشهای اصلی هستند. گناهان حماقت و انطباق گله ، شما را در معرض دستکاری قرار می دهد ، در حالی که یک شیطان پرستی باید در تلاش باشد تا بر سرنوشت خود تسلط یابد. تعصب و فریب خود به معنای گرفتار شدن در توهمات عظمت است ، وقتی باید در حقیقت تلاش کنید تا عالمانه باشکوه باشید. گناهان شیطان نه توهین به هر موجود طبیعی و نه یک نارسایی اخلاقی است. درعوض ، آنها مانعی برای موفقیت خود شخص هستند.
خواص مشترک مشترک
قانون اول شیطانى می گوید: "مگر اینکه از شما سؤال شود" نظر یا مشاوره ندهید. " به مشاغل شخص دیگری نپردازید مگر اینکه به آن دعوت شده باشید. در غیر این صورت ، شما یک شوخی هستید و این باعث می شود مردم بیگانه شوند. این بدان معنا نیست که ، شما نمی توانید نظر "بستنی عالی است" را بیان کنید. این واقعاً روح قانون نیست.
عقل سلیم در واقع راهنمایی خوبی در تفکر شیطان است. نتیجه گیری باید معنا یابد. اگر فرد برای توجیه یک عمل مجبور باشد از ژیمناستیک ذهنی برود ، احتمالاً به دنبال بهانه ای است تا اینکه با توجه به پیامدهای مسئولانه ، به دنبال پاسخگویی باشد. باز هم ، شیطان پرستان به بهانه های زیادی نگاه نمی کنند. اقدامات بدون در نظر گرفتن توضیحات ، عواقب آن را به همراه دارد.
