کلمه "ایمان" اغلب به عنوان مترادف دین استفاده می شود. مردم می گویند "ایمان شما چیست؟" به معنی "دین شما چیست؟" در سالهای اخیر این محبوبیت پیدا کرده است که فردی مذهبی را "فرد ایمان" بنامیم. اما منظور ما از "ایمان" چیست و ایمان در بودیسم چه نقشی دارد؟
"ایمان" به معنای اعتقاد غیر منتقدی به موجودات الهی ، معجزات ، بهشت و جهنم و سایر پدیده هایی است که قابل اثبات نیست. یا همانطور که ریچارد داوکینز ملحد صلیبی آن را در کتاب خود با عنوان "خدا توهم " تعریف می کند ، "ایمان علیرغم فقدان مدارک ، حتی اعتقاد است."
چرا این درک از "ایمان" با بودیسم کار نمی کند؟ همانطور که در كلمama سوتا ثبت شده است ، بودا تاریخی به ما آموخت كه حتی آموزه های او را بطور غیرقانونی قبول نكنیم ، بلكه از تجربه و دلیل خودمان استفاده كنیم تا برای خودمان تعیین كنیم كه چه چیزی واقعی است و چه چیزی نیست. این "ایمان" نیست ، زیرا این کلمه معمولاً مورد استفاده قرار می گیرد.
به نظر می رسد برخی از مدارس بودیسم نسبت به سایرین "مبتنی بر ایمان" هستند. برای مثال بوداییان سرزمین خالص برای تولد دوباره در سرزمین خالص به دنبال آمیتابا بودا هستند. سرزمین خالص بعضی اوقات به عنوان یک موجود متعالی شناخته می شود ، اما برخی نیز فکر می کنند که این یک مکان است ، برخلاف روشی که بسیاری از افراد بهشت را مفهوم می کنند.
با این وجود ، در سرزمین خالص ، پرستش آمیتابا نیست بلکه تمرین و واقعی کردن آموزه های بودا در جهان است. این نوع ایمان می تواند یک ابزار قدرتمند و یا مهارت ماهر باشد ، تا به پزشک کمک کند تا یک مرکز یا تمرکز را برای تمرین پیدا کند.
ذن ایمان
در انتهای دیگر طیف ذن قرار دارد که سرسختانه در برابر اعتقاد به هر چیز فوق طبیعی مقاومت می کند. همانطور که استاد بانکی گفت ، "معجزه من این است که وقتی گرسنه می شوم ، می خورم و وقتی خسته ام می خوابم." با این وجود ، یک ضرب المثل ذن می گوید که یک دانش آموز ذن باید ایمان ، شک و عزم بزرگ داشته باشد. یک گفته چان مربوط می گوید چهار پیش شرط برای تمرین ایمان بزرگ ، تردید بزرگ ، نذر بزرگ و نیرومندی است.
درک مشترک کلمات "ایمان" و "شک" این گفته ها را غیر منطقی می کند. ما "ایمان" را به عنوان فقدان شک و "شک" به عنوان عدم ایمان تعریف می کنیم. ما فرض می کنیم که ، مانند هوا و آب ، آنها نمی توانند همان فضای را اشغال کنند. با این حال یک دانش آموز ذن به پرورش هر دو تشویق می شود.
Sensei Sevan Ross ، مدیر مرکز شیکاگو ذن مرکز ، در مورد چگونگی همکاری ایمان و شک در گفتگوی دارما با عنوان "فاصله بین ایمان و شک" توضیح داد. این فقط کمی است:
"ایمان بزرگ و شک بزرگ دو هدف از راه رفتن روحانی است. ما یک انتهای را با درک آنچه از سوی عزم بزرگ ما به ما داده است ، می چسبیم. ما در تاریکی در سفر معنوی خود به زیر بغل می ریزیم. این عمل واقعی معنوی است" اگر ایمان نداریم ، هیچ شک و تردیدی نداریم. اگر هیچ تعیین کننده ای نداشته باشیم ، هرگز چوب را در وهله اول انتخاب نمی کنیم. "
ایمان و تردید
تصور می شود که ایمان و تردید با یکدیگر متضاد هستند ، اما سنسی می گوید "اگر ایمان نداریم ، شک نداریم." ایمان واقعی مستلزم شک واقعی است؛ بدون شک ، ایمان ایمان نیست.
این نوع ایمان همان قطعیت نیست؛ بیشتر شبیه اعتماد (شرادا) است. این نوع شک در مورد انکار و کفر نیست. و اگر در جستجوی آن هستید ، می توانید همین درک و ایمان و تردید را در نوشتن دانشمندان و عرفای سایر ادیان بیابید ، حتی اگر این روزها اکثراً از مطلق گراها و جزم گرایان می شنویم.
ایمان و تردید در معنای دینی هر دو در مورد صراحت است. ایمان در مورد زندگی با روشی آزاد و شجاعانه است و نه روشی بسته و محافظت از خود. ایمان به ما کمک می کند تا بر ترس از درد ، اندوه و ناامیدی غلبه کنیم و برای تجربه و درک جدید باز بمانیم. نوع دیگری از ایمان ، که از قبل با قطعیت پر می شود ، بسته است.
پما چودرون گفت: "ما می توانیم اجازه دهیم که شرایط زندگی ما را سخت کند ، به گونه ای که بطور فزاینده ای دچار خشم و ترس می شویم ، یا می توانیم به آنها اجازه دهیم که ما را نرم کنند و ما را مهربانتر و بازتر از آنچه ما را می ترساند ، قرار دهند. ما همیشه این انتخاب را داریم." ایمان به آنچه ما را می ترساند باز است.
تردید به معنای دینی آنچه را که قابل درک نیست تصدیق می کند. در حالی که به طور فعال به دنبال درک است ، اما همچنین می پذیرد که درک هرگز کامل نخواهد بود. برخی متکلمان مسیحی از کلمه "فروتنی" به معنای همان چیز استفاده می کنند. نوع دیگر شک و تردید ، که باعث می شود اسلحه خود را بکشیم و اعلام کنیم که همه دین خالی است ، بسته است.
معلمان ذن در مورد "ذهن مبتدی" و "ذهن را نمی دانم" صحبت می کنند تا ذهنی را پذیرفته و تحقق بخشند. این ذهن ایمان و تردید است. اگر شک نداریم ، ایمانی نداریم. اگر ایمان نداریم ، شک نداریم.
جهش در تاریکی
در بالا ، ما ذکر کردیم که پذیرش سفت و سخت و غیرمجاز بودن آنچه که بودی مطرح می شود نیست. استاد وین ویتنامی ذن ، Thich Nhat Hanh می گوید: "در مورد هر آموزه ، نظریه یا ایدئولوژی ، حتی متشکل از بودایی ، مشرک نشوید و یا ملزم به آن نباشید. سیستم های اندیشه بودایی هدایت می شوند ؛ آنها حقیقت مطلق نیستند."
اما اگرچه آنها حقیقت مطلق نیستند ، سیستم های اندیشه بودایی وسیله هدایتی شگفت انگیزی هستند. ایمان به آمیتابا از بودیسم سرزمین خالص ، ایمان به Lotus Sutra از بودیسم نیچیرن ، و ایمان به خدایان Tantra تبتی نیز چنین است. سرانجام این موجودات الهی و ساتراها ابزاری مهربان هستند ، تا جهشهای ما را در تاریکی راهنمایی کنند و در نهایت آنها ما هستند. فقط اعتقاد به آنها یا پرستش آنها نکته ای نیست.
جمله ای که به بودیسم منسوب شده است ، "هوشمندی خود را بفروش و هذیان خود را بخر. یکی از جهش ها را بعد از دیگری در تاریکی بکش تا نور درخشید." این عبارت روشنگر است ، اما راهنمایی آموزه ها و حمایت از sangha جهش ما را در تاریکی برخی جهات قرار می دهد.
باز یا بسته
رویکرد دگماتیک نسبت به دین ، روشی که وفاداری بی تردید به یک سیستم اعتقادی مطلق را طلب می کند ، یک بی اعتمادی است. این رویکرد باعث می شود مردم به جای اینکه مسیری را طی کنند ، نسبت به جزم های چسباننده چسبیده باشند. هنگامی که به افراط و تفریط سپرده می شوید ، جزمگرایانه را می توان در داخل ساختمان فانتزی تعصب گم کرد. که ما را به گفتن از دین به عنوان "ایمان" باز می گرداند. بودایی ها به ندرت از بودیسم به عنوان "ایمان" سخن می گویند. درعوض ، این یک تمرین است. ایمان بخشی از عمل است ، اما شک نیز وجود دارد.
