به معنای "روز جدید" در هجی های غنی و متنوعی که دارد ، نوروز (لهجه ای که برای تلفظ با طعم و مزه دارید) بزرگترین تعطیلات فارسی-ایرانی و آسیای میانه است. این سال جدید را به عنوان نمادی از اعتدال بومی ، آغاز بهار نشان می دهد.
منشأ دقیق تعطیلات ناشناخته است ، زیرا قدمت آن در حدود 3000 سال به سنت زرتشتی و اساطیر ایرانی ، درست قبل از دوره اسلامی می رسد. پس از انقلاب اسلامی سال 1979 ، آیت الله روح الله خمینی کوشید تا جشن های نوروزی را مهر کند و آنها را (به دلیل گذشته زرتشتی بودن) غیر اسلامی بنامد. او شکست خورد. تعطیلات در فرهنگ ایرانی بیش از حد جنجالی است ، بسیار محبوب و بسیار شاد ، همچنین برای تعظیم در برابر گل های لعاب آیت الله ها.
در سال 2006 ، رژیم سعی داشت این جشن را در عزاداری فرو بکشد و از ایرانیان خواست که شادی خود را نشان ندهند زیرا این تعطیلات در چهل روز پس از سالگرد وفات امام حسین (ع) افتاد. ایرانیان نیز این تماس را نادیده گرفتند و نشان می دهند که جشن نوروز بیش از یک چرخش سنتی به زیرنویس سیاسی تبدیل شده است. حمیدرضا جلی پور ، جامعه شناس جامعه ، در آن سال به نیویورک تایمز گفت: "فکر می کنم این روزها ، مقاومت خاموش در ایران به ویژه در میان طبقه متوسط وجود دارد." آنها نه تنها از نظر سیاسی بلکه به لحاظ اجتماعی و فرهنگی مقاومت می کنند. "
آتش سوزی ، تمیز کردن چشمه های گیج کننده معروف به Khoune Takouni (که به معنای "تکان دادن خانه" است) ، خرید و پوشیدن لباس های جدید و پشته شیرینی ها ، و تعطیل کردن بین خانه های دوستان و خانواده ، همه بخشی از آیین نوروزی است.
گرچه نوروز به ویژه یک تعطیلات ایرانی ، تمدنهای باستانی بین النهرین از سومر تا بابل ، از ایلام تا آکاد برگزار می شد. این مسیحیت ، یهودیت و اسلام را تحت تأثیر قرار داد (هر مذهب کلام های مختلفی را با مفهوم تاریك ، نور و تولد دوباره مطرح می كند) و امروز در افغانستان ، ترکیه ، كردستان و پس از آن جشن گرفته می شود. مقاله ای در تاریخ 22 مارس 1930 در روزنامه تایمز که به طور اتفاقی با آن روبرو شدم ، یادآور می شود که چگونه میراث پارتی در واشینگتن همیشه تعطیلات را با جشنی جشن می گرفت که معمولاً منشیان شهر به طور عظیم دعوت می شدند . اما در آن سال ، این جشن به دلیل کشته شدن روضه وی ، ویلیام هوارد تفت ، رئیس دادگستری ، لغو شد.
