بودا آموخت که برای تحقق روشنگری ، فرد باید دو ویژگی را داشته باشد: خرد و دلسوزی. خرد و شفقت گاهی با دو بال مقایسه می شوند که با هم کار می کنند تا بتوانند پرواز یا دو چشمی را که با هم کار می کنند تا بتوانند عمیق ببینند.
در غرب به ما یاد داده می شود که فکر کنیم "خرد" به عنوان چیزی که در درجه اول روشنفکری است و "دلسوزی" به عنوان چیزی که در درجه اول احساسی است و این دو چیز جدا و حتی ناسازگار هستند. ما به این باور رسیده ایم که احساسات فازی ، احساس غم و اندوه به روش خرد و منطق واضح و منطقی به وجود می آید. اما این درکِ بودایی نیست.
کلمه سانسکریت که معمولاً با عنوان "خرد" ترجمه می شود prajna (به زبان پالی ، پانا ) است که می تواند به صورت "هوشیاری" ، "تشخیص" یا "بینش" نیز ترجمه شود. هر یک از بسیاری از مکتب های بودیسم ، prajna را تا حدودی متفاوت درک می کنند ، اما به طور کلی می توان گفت که prajna درک یا تشخیص آموزه های بودا ، به ویژه آموزش آناتا ، اصل عدم خود است.
کلمه ای که معمولاً به عنوان "دلسوزی" ترجمه می شود کارونا است که به معنای همدردی فعال یا تمایل به تحمل درد دیگران است. در عمل ، prajna باعث ایجاد کارونا می شود ، و کارونا باعث بروز عمل می شود. راستی ، شما بدون دیگری نمی توانید یکی داشته باشید. آنها وسیله ای برای تحقق روشنگری هستند ، و به خودی خود ، روشنگری نیز هستند.
شفقت به عنوان آموزش
در بودیسم ، ایده آل عملی این است که برای از بین بردن رنج در هر کجا که ظاهر شود ، خودخواهانه عمل کنید. ممکن است استدلال کنید که رفع رنج غیرممکن است ، اما این عمل ما را به تلاش فرا می خواند
خوب بودن برای دیگران چه ارتباطی با روشنگری دارد؟ از یک چیز ، این به ما کمک می کند تا درک کنیم که "من را فردی کنید" و "فردی که شما هستم" ایده های اشتباه دارید. و تا زمانی که ما در فکر "چه چیزی برای من است" گیر افتاده ایم. ما هنوز عاقل نیستیم
در حال درست بودن: مراقبه ذن و مقررات مربوط به بدیشتاتوا ، رب اندرسون ، معلم Soto Zen ، نوشت: "با رسیدن به حدود تمرین به عنوان یک فعالیت شخصی جداگانه ، ما آماده هستیم تا فراتر از آگاهی های متمایز کننده ما ، از قلمروهای دلسوز کمک بگیریم." رب اندرسون ادامه می دهد:
وی گفت: "ما از طریق عمل شفقت پیوند صمیمی بین حقیقت متعارف و حقیقت نهایی را درک می کنیم. از طریق شفقت است که به سختی در حقیقت متعارف قرار می گیریم و بدین ترتیب آماده دریافت حقیقت نهایی می شویم. شفقت گرمی و مهربانی زیادی را برای هر دو به ارمغان می آورد. چشم اندازها. این به ما کمک می کند تا در تفسیر حقیقت انعطاف پذیر باشیم و به ما می آموزد که در تمرین احکام کمک و کمک کنیم. "
در ذات قلب ساترا ، حضرتش دالایی لاما نوشت ،
"براساس بودیسم ، شفقت یک آرزو ، یک حالت ذهن است و می خواهیم دیگران از رنج و عذاب رهایی یابند. منفعل نیست - این تنها همدلی نیست" بلکه یک نوع دوستی همدلی است که به طور فعال در تلاش است تا دیگران را از رنج رهایی دهد. دلسوزی اصیل باید هم خرد و هم محبت داشته باشد یعنی باید ماهیت رنجی را که از آن می خواهیم دیگران را آزاد کنیم درک کنیم (این عقل است) و باید صمیمیت و همدلی عمیق با سایر موجودات حساس را تجربه کرد (این همان است عاشق مهربانی)."
نه ممنون
آیا تاکنون دیده اید که شخصی کاری مودبانه انجام دهد و سپس عصبانی شود که از اینکه به درستی تشکر نشده است ، تشکر می کنید؟ دلسوزی واقعی هیچ انتظاری از پاداش و حتی یک "تشکر" از شما ندارد. انتظار پاداش این است که ایده خود و یک شخص جداگانه را حفظ کنیم ، که خلاف هدف بودایی است.
ایده آل dana paramita - کمال دادن - "نه دادن ، نه گیرنده" است. به همین دلیل ، طبق سنت ، راهبان مشاجره صدقه ای بی صدا دریافت می کنند و تشکر نمی کنند. البته در دنیای متعارف گیرنده و گیرنده وجود دارد اما یادآوری این نکته ضروری است که عمل تحویل بدون دریافت امکان پذیر نیست. بنابراین ، گیرندگان و گیرنده ها یکدیگر را ایجاد می کنند و یکی بر دیگری برتر نیست.
این گفته ، احساس و ابراز قدردانی می تواند ابزاری برای رهایی از خودخواهی ما باشد ، بنابراین مگر اینکه یک راهب گدایی باشید ، مطمئناً گفتن "تشکر" از اقدامات ادب یا کمک است.
ایجاد شفقت
برای ترساندن یک شوخی قدیمی ، به همان روشی که به تالار کارنگی رسیدید ، دلسوزتر باشید - تمرین ، تمرین و تمرین.
قبلاً خاطرنشان شد كه شفقت از خرد ناشی می شود ، درست همانطور كه خرد از دلسوزی ناشی می شود. اگر احساس نمی کنید به خصوص عاقلانه و دلسوز باشید ، ممکن است احساس کنید که کل این پروژه ناامید کننده است. اما راهبه و معلم پما چودرون می گوید: "از جایی که هستی شروع کن." هرچه زندگی شما در حال حاضر آشفته باشد ، خاکی است که ممکن است روشنگری رشد کند.
در حقیقت ، اگرچه ممکن است شما یک قدم را در یک زمان انجام دهید ، اما بودیسم یک روند "یک گام در یک زمان" نیست. هر یک از هشت قسمت مسیر Eightfold از سایر قسمت ها پشتیبانی می کند و باید بطور همزمان دنبال شود. هر مرحله تمام مراحل را ادغام می کند.
به گفته این ، بیشتر مردم با درک بهتر رنج خود ، که ما را به سمت خرد عملی می برد ، شروع می کنند. معمولاً مدیتیشن یا سایر روشهای ذهن آگاهی وسیله ای است که افراد از طریق آن شروع به توسعه این تفاهم می کنند. هرچه خود بینی ما حل می شود ، به رنج دیگران حساس تر می شویم. از آنجا که ما نسبت به رنج دیگران حساس تر هستیم ، خودبینی ما بیشتر حل می شود.
دلسوزی برای خودتان
پس از این همه صحبت از خودگذشتگی ، ممکن است عجیب به نظر برسد که با بحث و دلسوزی برای خود خاتمه یابد. اما مهم این است که از رنج خود فرار نکنیم.
پما چودرون گفت: "برای اینکه دلسوزانه دیگران را داشته باشیم ، باید خودمان را دلسوز کنیم." او می نویسد که در بودای تبت روشی به نام تنگن وجود دارد که نوعی تمرین مراقبه برای کمک به ما در ارتباط با رنج خود و رنج دیگران است.
"Tonglen منطق معمول اجتناب از رنج و جستجوی لذت را معکوس می کند ، و در این روند ، ما از یک زندان بسیار باستانی خودخواهی رهایی می یابیم. ما احساس عشق را نسبت به خود و دیگران حس می کنیم و همچنین باید مراقب خودمان و دیگران باشیم. این دلسوزی ما را بیدار می کند و همچنین ما را به یک نمای بسیار بزرگتر از واقعیت معرفی می کند. ما را به فضای نامحدودی که بودایی ها از آن به عنوان shunyata می نامند ، معرفی می کند.
روش پیشنهادی مدیتیشن for tonglen از معلم تا معلم متفاوت است ، اما معمولاً این یک مراقبه مبتنی بر نفس است که در آن مراقبه در هنگام استنشاق ، درد و رنج همه موجودات دیگر را تجسم می کند و عشق ، شفقت ، و برای همه موجودات رنج آور با هر بازدم شادی می کند. هنگامی که با اخلاص کامل تمرین شود ، به سرعت به یک تجربه عمیق تبدیل می شود ، زیرا این احساس به هیچ وجه یکی از تجسم های نمادین نیست ، بلکه به معنای واقعی کلمه تبدیل درد و رنج است. یک پزشک از بهره برداری در چاه بی پایان عشق و دلسوزی آگاه می شود که نه تنها برای دیگران بلکه برای خودمان در دسترس است. بنابراین یک مراقبه بسیار خوب برای تمرین در مواقعی است که خودتان آسیب پذیرتر هستید. شفای دیگران نیز خود را بهبود می بخشد ، و مرزهای بین خود و دیگران به خاطر آنچه وجود ندارند ، دیده می شود.
