ایده پردازی به معنای فلسفی چیست؟ - الحاد و نژادپرستی

ایدئالیسم برای گفتمان فلسفی بسیار مهم است زیرا پیروان آن ادعا می کنند که واقعیت- در واقع به ذهن بستگی دارد تا چیزی که مستقل از ذهن باشد. یا به عبارت دیگر ، که ایده ها و افکار ذهن جوهر یا ماهیت اساسی تمام واقعیت ها را تشکیل می دهند.

نسخه های افراطی ایدئالیسم ، انکار می کنند که هیچ دنیایی وجود ندارد که خارج از ذهن ما باشد. نسخه های باریک ایده آل گرایی ادعا می کنند که درک ما از واقعیت ، قبل از هر چیز عملکرد ذهن ما را منعکس می کند - این ویژگی های اشیاء هیچ ایستاده ای مستقل از ذهن آنها را درک نمی کنند. اشکال نظری ایدئالیسم واقعیت را در ذهن خدا محدود می کند.

در هر صورت ، ما واقعاً نمی توانیم درباره آنچه جهان خارجی ممکن است وجود داشته باشد ، به طور خاص بدانیم. همه می دانیم ساختارهای ذهنی هستند که توسط ذهن ما ایجاد شده اند و می توانیم به دنیای خارجی نسبت دهیم.

معنی ذهن

ماهیت و هویت دقیق ذهنی که واقعیت به آن وابسته است ، آرمانگرایان انواع مختلفی را در سنین مختلف تقسیم کرده است. برخی معتقدند که یک ذهنیت عینی وجود دارد که خارج از طبیعت وجود دارد. برخی دیگر استدلال می کنند که ذهن صرفاً قدرت مشترک عقل یا عقلانیت است. هنوز دیگران استدلال می کنند که این دانشکده های ذهنی جمعی جامعه است ، در حالی که برخی دیگر بر ذهن افراد فرد متمرکز هستند.

آرمانگرایی افلاطونی

به گفته افلاطون ، قلمرو كاملی از آنچه او فرم و عقاید می نامد ، وجود دارد و جهان ما صرفاً سایه هایی از این قلمرو را در بر می گیرد. این اغلب "رئالیسم افلاطونی" خوانده می شود ، زیرا به نظر می رسد افلاطون وجودی مستقل از هر ذهنیتی را به این اشکال نسبت داده است. با این وجود ، برخی معتقدند كه افلاطون با این وجود موقعیتی مشابه ایدئالیسم متعالی ایمانوئل كانت را نیز در اختیار داشت.

آرمانگرایی معرفت شناختی

به گفته رانی دکارت ، تنها چیزی که می توان شناخت آن است که هر چه در ذهن ما می گذرد است - به هیچ چیز از دنیای خارجی نمی توان به طور مستقیم دسترسی داشت یا از آن شناخت. بنابراین تنها دانش واقعی ما می توانیم شناخت وجود خودمان باشد ، موضعی که در جمله معروف او "فکر می کنم ، بنابراین من هستم" خلاصه شده است. او معتقد بود که این تنها چیزی است که می توان در مورد دانش دانست که نمی توان شک و تردید کرد.

ایده آل گرایی ذهنی

مطابق ایدئالیسم ذهنی ، فقط ایده ها را می توان شناخت و یا واقعیتی داشت (این نیز به عنوان solipsism یا ایدئالیسم دگماتیک شناخته می شود). بنابراین هیچ ادعایی درباره هر چیزی خارج از ذهن شخص هیچ توجیهی ندارد. اسقف جورج برکلی مدافع اصلی این مقام بود و او استدلال کرد که به اصطلاح "اشیاء" فقط در حد ادراک ما وجود دارند. آنها از ماده مستقل موجود ساخته نشده بودند. به نظر می رسید واقعیت تنها به این دلیل ادامه دارد که مردم آن را درک می کردند ، یا به دلیل ادامه اراده و ذهن خدا.

آرمان گرایی عینی

مطابق این نظریه ، تمام واقعیت ها مبتنی بر ادراک یک مجرد است- از نظر معنوی ، اما نه همیشه ، که با خدا شناسایی شده است - سپس ادراک خود را با ذهن همه افراد ارتباط می دهد. هیچ زمان ، مکان و واقعیت دیگری خارج از درک این ذهن وجود ندارد. در واقع ، حتی ما انسانها نیز واقعاً از آن جدا نیستیم. ما بیشتر شبیه سلولهایی هستیم که بخشی از ارگانیسم بزرگتر از موجودات مستقل هستند. ایدئالیسم عینی با فردریش شلینگ آغاز شد ، اما در GWF هگل ، جوزیا رویس و CS پیرز طرفداران پیدا کرد.

آرمانگرایی متعالیه

مطابق ایدئالیسم متعالیه ، که توسط کانت توسعه یافته است ، تمام دانش ها در پدیده های ادراک شده ، که توسط گروه ها سازمان یافته اند ، سرچشمه می گیرند. این نیز گاهی اوقات به عنوان ایده آل گرایی انتقادی شناخته می شود ، و این حقیقت را انکار نمی کند که اشیاء خارجی یا یک واقعیت خارجی وجود داشته باشد ، فقط این را انکار می کند که ما به ماهیت واقعی ، اساسی واقعیت یا اشیاء دسترسی داریم. همه آنچه ما داریم درک ما از آنهاست.

آرمان گرایی مطلق

ایده آل گرایی مطلق ، مشابه ایده آل گرایی هدف ، بیان می کند که همه اشیاء با یک ایده مشخص می شوند ، و دانش ایده آل ، خود سیستم ایده ها است. پیروان آن ادعا می كنند كه تنها یك ذهن وجود دارد كه در آن واقعیت ایجاد می شود.