متکلمان دینی مرتباً تأکید می کنند که دین و خدای آنها برای اخلاق لازم است. با این وجود ، آنچه به نظر نمی رسد آنها را بشناسند ، این واقعیت است که اخلاقی که توسط دین سنتی و مذهبی ترویج می شود ، فساد بر اخلاق واقعی است. اخلاق دینی ، مانند آن در مسیحیت ، به انسانها می آموزد که به خاطر پاداش در بهشت خوب باشند و از مجازات در جهنم خودداری کنند. چنین نظامی پاداش و مجازات ممکن است مردم را عملی تر جلوه دهد اما اخلاقی تر نباشد.
دیدگاه های انیشتین از زندگی پس از مرگ
آلبرت انیشتین این مساله را تشخیص داد و غالباً خاطرنشان كرد كه نوید پاداش در بهشت یا مجازات در جهنم راهی برای ایجاد پایه و اساس اخلاق نیست. او حتی استدلال كرد كه این بنیادی مناسب برای دین "واقعی" نیست:
اگر مردم فقط بخاطر اینکه از مجازات می ترسند و به پاداش امیدوار هستند خوب هستند ، واقعاً متأسفیم. هرچه تکامل معنوی بشر پیشرفت بیشتری داشته باشد ، به نظرم اطمینان بیشتری می رسد که مسیر دینداری اصیل از ترس زندگی و ترس از مرگ و ایمان کور نهفته است بلکه با تلاش در پی دانش منطقی است.
جاودانگی؟ دو نوع وجود دارد. اولی در خیال مردم زندگی می کند و بدین ترتیب یک توهم است. جاودانگی نسبی وجود دارد که ممکن است حافظه یک فرد را برای برخی از نسل ها حفظ کند. اما تنها یک جاودانگی واقعی ، در مقیاس کیهانی وجود دارد ، و این همان جاودانه بودن کیهان است. دیگر نیست.
به نقل از: همه سؤالاتی که شما همیشه می خواستید از ملحدان آمریکایی بپرسید ، توسط مادالین موری اوهیر
مردم به جاودانگی در بهشت امیدوار هستند ، اما این نوع امید باعث می شود تا آنها در فاسد شدن معنای طبیعی اخلاقی خود همدست شوند. آنها به جای اینکه بخواهند پاداش در زندگی پس از مرگ را برای همه اعمال خوبشان بخواهند بخواهند ، باید در عوض خودشان به این اعمال توجه کنند. مردم باید در جهت دانش و درک تلاش کنند ، نه زندگی آخرت که به هر حال نمی تواند منطقی باشد.
جاودانگی در برخی از زندگی پس از مرگ جنبه مهمی در اکثر مذاهب و به ویژه ادیان کلامی دارد. باطل بودن این عقیده به اثبات اینكه این مذاهب باید خود نادرست باشند نیز كمك می كند. وسواس زیاد در مورد چگونگی گذراندن زندگی پس از زندگی ، مانع از آن می شود که مردم وقت کافی برای ساختن این زندگی برای خود و دیگران زندگی کنند.
اظهار نظر آلبرت انیشتین درباره "دینداری اصیل" باید در بستر اعتقادات وی درباره دین فهمیده شود. انیشتین اشتباه است اگر ما فقط به دین نگاه کنیم همانطور که در تاریخ بشر وجود دارد - هیچ چیز "دروغ" درباره دینداری وجود ندارد که ترس از زندگی و ترس از مرگ را در بر بگیرد. در مقابل ، آنها جنبه های مداوم و مهمی از دین در طول تاریخ بشر داشته اند.
اما انیشتین با دین بیشتر به عنوان یک تکریم از رمز و راز کیهان رفتار می کرد و به دنبال درک این موضوع بود که ما از چه توانایی کمی برخوردار هستیم. بنابراین برای انیشتین ، پیگیری علوم طبیعی به یک معنا یک جستجوی "مذهبی" بود - نه به معنای سنتی مذهبی ، بلکه بیشتر به معنای انتزاعی و استعاری. او دوست دارد که ببیند مذاهب سنتی از خرافات بدوی خود رها می کنند و بیشتر به سمت موضع خود حرکت می کنند ، اما بعید به نظر می رسد چنین اتفاقی بیفتد.
