بیشتر ما طبق زندگی اعتقادی خطی و الگوی وجود عادت داریم که زندگی کنیم. ما معتقدیم که همه چیز یک آغاز ، میانه و یک پایان دارد. اما هندوئیسم ارتباط چندانی با ماهیت خطی تاریخ ، مفهوم خطی زمان یا الگوی خطی زندگی ندارد.
زمان چرخه ای
گذر زمان "خطی" ما را به جایی رسانده است که امروز هستیم. اما هندوئیسم مفهوم زمان را به روشی متفاوت مشاهده می کند ، و یک چشم انداز کیهانی نیز نسبت به آن وجود دارد. هندوها بر این باورند که روند خلقت در چرخه ها حرکت می کند و هر چرخه دارای چهار دوره بزرگ از زمان است ، یعنی ساتیا یوگا ، ترتا یوگا ، Dwapar یوگا و کالی یوگ . و از آنجا که روند ایجاد چرخه ای و بی پایان است ، "شروع می شود و به پایان می رسد"
زمان خداست
مطابق نظریه آفرینش هندو ، زمان (سانسکریت "کال" ) تجلی خداوند است. آفرینش از زمانی آغاز می شود که خداوند انرژی های خود را فعال می کند و هنگامی که تمام انرژی های خود را به حالت عدم تحرک کشاند ، پایان می یابد. خدا بی انتهاست ، زیرا زمان نسبی است و در وجود مطلق متوقف می شود. گذشته ، حال و آینده همزمان در او همزیستی می کنند.
كلاچاكرا
چرخه زمان خدا برای ایجاد تقسیمات و حرکات زندگی و پایداری جهانها در چهارچوب زمانی تناوبی ، چرخه زمان را به نام کالچاچرا ایجاد می کند. خداوند همچنین از زمان برای ایجاد "توهمات" زندگی و مرگ استفاده می کند. زمان آن است که پاسخگوی پیری ، مرگ و درگذشت خلاقیتهای اوست. وقتی بر زمان غلبه می کنیم ، جاودانه می شویم. مرگ پایان خط نیست ، بلکه دروازه ای برای چرخه بعدی ، تولد است. این امر در مورد خود جهان نیز صادق است و شبیه به الگوهای چرخه ای در ریتم های طبیعت است.
