ارائه غذا یکی از قدیمی ترین و رایج ترین آیین های بودیسم است. در دور صدقه به راهبان غذا داده می شود و همچنین به طور مرتب به خدایان تنتور و ارواح گرسنه عرضه می شود. ارائه غذا اقدامی شایسته است که به ما نیز یادآوری می کند که حریص و خودخواه نباشیم.
صدقه دادن به راهبان
نخستین راهبان بودایی ، صومعه ساخته نمی شوند. در عوض ، آنها سرپرست بی خانمانی بودند که برای تمام غذای خود گدایی می کردند. تنها دارایی آنها کاسه لباس و گدایی آنها بود.
امروز ، در بسیاری از کشورهای عمدتا تروادا مانند تایلند ، راهبان هنوز به دریافت صدقه برای بیشتر غذاهای خود اعتماد دارند. راهبان در اوایل صبح صومعه ها را ترک می کنند. آنها تک پرونده ای ، قدیمی ترین آنها را قدم می زنند و کاسه های صدقه خود را در مقابل آنها حمل می کنند. لایپ ها منتظر آنها هستند ، گاهی اوقات زانو می زنند ، و غذا ، گل یا میخ های بخور را در کاسه ها قرار می دهند. زنان باید مراقب باشند که راهبان را لمس نکنند.
راهبان صحبت نمی کنند ، حتی برای گفتن از شما متشکرم. دادن صدقه به عنوان امور خیریه تصور نمی شود. هدیه دادن و دریافت صدقه ارتباط معنوی بین اجتماعات راهبان و غیر روحانیان ایجاد می کند. لایپوها مسئولیت حمایت از راهبان را از نظر جسمی دارند و راهبان وظیفه دارند از نظر روحانی از جامعه حمایت کنند.
عمل گدایی صدقه عمدتاً در کشورهای ماهایانا ناپدید شده است ، اگرچه در ژاپن راهبان به طور دوره ای takuhatsu را انجام می دهند ، "درخواست" (taku) "با خوردن کاسه" (هاتسو). بعضی اوقات راهبان در ازای اهدای عضو ، سوتراها را تلاوت می کنند. راهبان ذن ممکن است در گروه های کوچک بیرون بروند و در حالی که قدم می زنند "هو" (دارما) شعار می دهند و این نشان می دهد که دارما را آورده اند.
راهبان مشغول تمرین takuhatsu کلاه های نی بزرگ را پوشانده اند که تا حدودی چهره آنها را مبهم می کند. کلاه ها همچنین از دیدن چهره افرادی که به آنها صدقه می دهند ، جلوگیری می کند. هیچ گیرنده و گیرنده ای وجود ندارد. فقط دادن و دریافت کردن این عمل دادن و دریافت را تصفیه می کند.
سایر پیشنهادات غذایی
تهیه غذای تشریفاتی نیز یک عرف متداول در بودیسم است. آیین ها و آموزه های دقیق در پشت آنها از یک مدرسه به مدرسه دیگر متفاوت است. غذا ممکن است به سادگی و سکوت بر روی یک محراب باقی بماند ، با یک کمان کوچک ، یا مناجات مفصل و سجده های کامل ممکن است همراه با تهیه باشد. با این حال ، این کار انجام می شود ، همانطور که در مورد صدقه هایی که به راهبان داده می شود ، تهیه غذا در یک محراب عملی برای ارتباط با جهان معنوی است. همچنین ابزاری برای رهایی از خودخواهی و گشودن قلب به نیازهای دیگران است.
این عمل معمول در ذن تهیه غذای ارواح گرسنه است. در طول وعده های غذایی رسمی در هنگام سسین ، یک کاسه پیشنهادی برای شرکت در وعده غذایی به هر فرد منتقل می شود یا برای هر فرد آورده می شود. هر کس یک تکه غذا از کاسه خود می گیرد ، آن را به پیشانی لمس می کند و آن را در کاسه عرضه قرار می دهد. کاسه سپس به صورت تشریفاتی بر روی محراب قرار می گیرد.
ارواح گرسنه نمایانگر تمام حرص و آز و تشنگی و چسبیده ما هستند که ما را به غمها و ناامیدیهایمان پیوند می دهند. با دادن چیزی که می خواهیم از خود دور کنیم ، خودمان را از چسبیدن به خود و نیاز به فکر کردن به دیگران دور نمی کنیم.
سرانجام ، غذای ارائه شده برای پرندگان و حیوانات وحشی کنار گذاشته می شود.
