امروز پاپ عموماً به عنوان رئیس عالی كلیسای كاتولیك و در بین كاتولیك ها به عنوان رئیس كلیسای جهانی مسیحی در نظر گرفته می شود. اگرچه اساساً اسقف روم است ، اما او چیزی بیش از - فقط میان افراد برابر است - او همچنین سمبل زنده وحدت مسیحیت است. این دکترین از کجا آمده و چقدر موجه است؟
تاریخ تقدم پاپ
این ایده که اسقف روم تنها شخصی است که می توان او را "پاپ" نامید و بر کلیسای مسیحیان ریاست می کند ، در اولین سالها یا حتی قرنهای مسیحیت وجود نداشت. این دکترین بود که بتدریج شکل گرفت و لایه های آن پس از اضافه شدن لایه تا سرانجام ، به نظر می رسید که همه نتیجه یک نتیجه طبیعی از اعتقادات مسیحی هستند.
اولین حرکت در جهت تقدم پاپ در زمان مزارع لئو اول ، به نام لئو بزرگ نیز صورت گرفت. به گفته لئو ، رسول پیتر از طریق جانشینان خود به عنوان اسقف روم همچنان با جامعه مسیحی صحبت می كرد. پاپ سیریسیوس اظهار داشت که هیچ اسقف نمی تواند بدون دانش خود مقام را به دست بگیرد (البته توجه کنید که وی خواستار گفتن کسی نبود که اسقف شود). تا زمانی که پاپ Symmachus یک اسقف روم تصور کند که یک پالیم (یک لباس پشمی که توسط یک اسقف پوشیده می شود) را به کسی در خارج از ایتالیا اهدا می کند.
شورای لیون
در دومين مجمع طبيعي ليونز در سال 1274 ، اسقفها اعلام كردند كه كليساي روم داراي "برتري و برتري و اقتدار كليساي كاتوليك جهاني" است - كه البته اين امر به اسقف كليساي روم كاملاً بخشيد. قدرت تا آن زمان که گریگوری هفتم عنوان "پاپ" را به طور رسمی به اسقف روم محدود کرد. گریگوری هفتم همچنین مسئولیت گسترده قدرت پاپی در امور دنیوی را نیز بر عهده داشت ، امری که امکان گسترش فساد را نیز فراهم می کرد.
این آموزه تقدم پاپ بیشتر در شورای اول واتیکان تدوین شد که در سال 1870 اعلام کرد که "در صورت تمایل خدا کلیسای روم برتری قدرت عادی بر کلیه کلیساهای دیگر را دارد". این همان شورای بود این امر جزم بودن عصمت پاپ را تأیید کرد ، و تصمیم گرفت که "مقصر بودن" جامعه مسیحی حداقل به هنگام صحبت درباره موضوعات ایمان ، خود پاپ را گسترش دهد.
شورای دوم واتیکان
اسقف های کاتولیک اندکی از آموزه تقدم پاپ در دوره دوم شورای واتیکان برگشت. در اینجا آنها در عوض تصویری از اداره كلیسا را انتخاب كردند كه تقریباً شبیه به كلیسا در هزاره اول بود: كالجیائی ، جمعی و عملیاتی مشترک بین گروهی از افراد برابر و نه سلطنت مطلق تحت یك حاكم واحد.
آنها تا آنجا پیش نرفتند که بگویند پاپ اقتدار عالی بر کلیسا نداشت ، اما آنها اصرار داشتند که همه اسقف ها در این مقام سهیم باشند . تصور بر این است که جامعه مسیحی یکی از اجتماعات کلیساهای محلی است که به دلیل عضویت در یک سازمان بزرگتر ، کاملاً اختیارات خود را از دست نمی دهند. پاپ به عنوان نمادی از وحدت و شخصی که قرار است برای اطمینان از تداوم آن وحدت تلاش کند ، تصور می شود.
اقتدار پاپ
طبیعتاً بحث در مورد کاتولیک ها درباره میزان اقتدار پاپ ها وجود دارد. برخی معتقدند که پاپ واقعاً مانند یک سلطنت مطلق است که اقتدار مطلق را به دست می آورد و اطاعت مطلق از او ناشی می شود. برخی دیگر معتقدند كه مخالفت با اظهارات پاپ نه تنها ممنوع نیست بلكه برای یك جامعه مسیحی سالم نیز ضروری است.
معتقدین که موضع سابق را اتخاذ می کنند ، بیشتر احتمال دارد که اعتقادات استبدادی را در حوزه سیاست اتخاذ کنند. تا آنجا که رهبران کاتولیک چنین موضعی را تشویق می کنند ، آنها همچنین به طور غیرمستقیم ساختارهای سیاسی اقتدارگرا و کمتر دموکراتیک را ترغیب می کنند. دفاع از این امر با این فرض آسانتر می شود كه ساختارهای اقتدارگرا از سلسله مراتب "طبیعی" هستند ، اما این واقعیت كه این نوع ساختار در كلیسای كاتولیك تحول یافته و از ابتدا وجود ندارد ، چنین استدلال هایی را كاملاً تضعیف می كند. تنها چیزی که ما مانده ایم ، تمایل بعضی از انسانها برای کنترل سایر انسانها است ، خواه از طریق عقاید سیاسی یا مذهبی.
