در این سایت منابع آگونیستیک زیادی برای مبتدیان وجود دارد. مقالاتی درمورد اینکه آگنوستیک چیست ، agnosticism نیست ، و رد بسیاری از اسطوره های محبوب درباره agnosticism است.
از آنجا که دانش ، نیازها و سوء تفاهمات افراد با گذشت زمان تغییر می کند ، اطلاعات ارائه شده در اینجا نیز با گذشت زمان تکامل می یابد. اگر در اینجا چیزی را نمی بینید که فکر می کنید باید در آن گنجانده شود زیرا افراد تازه کار بیشتر باید درباره آن بدانند ، فقط به من اطلاع دهید.
آنچه آگنوستیک است
آگنوستیک گرایی عدم وجود خدایان است : اگرچه بعضی اوقات به صورت استعاری به معنای عدم تعهد در رابطه با هر مسئله معین به کار می رود ، اما agnosticism دقیقاً به معنای عدم ادعا در مورد وجود خدایان است. این تعریف برای آگنوستیک در فرهنگ لغت های استاندارد و بدون حاشیه است. به دلیل استفاده از "عدم تعهد" در زمینه های دیگر ، بسیاری از آنها این مسئله را به مسئله وجود خدایان برمی گردانند و نتیجه می گیرند که آگنوستیک "هرگونه موضع گیری درباره عدم وجود خدایان" را "پذیرفته" نمی کند. این اشتباه است.
Agnosticism ضعیف در مقابل Agnosticism قوی : گاهی اوقات تمایزی بین agnosticism ضعیف و agnosticism قوی ایجاد می شود ، قیاس با تمایز بین بیخدایی ضعیف و الحاد شدید. یک آگنوستیک ضعیف از ادعای دانش برای خود امتناع می ورزد. یک آگنوستیک قوی انکار می کند که هر انسانی ممکن است بداند. بنابراین یک آگنوستیک ضعیف می گوید "نمی دانم خدایان وجود دارند یا خیر." یک آگنوستیک قوی می گوید "هیچ کس نمی تواند بداند که آیا خدایان وجود دارند یا خیر."
: شخصی که خودآگاه آگونیستی است ، بنا به دلایل فلسفی ناشی از معرفت شناسی و اخلاق آنها ، آگونیستی است (یا باید باشد). اگرچه از نظر فنی ، شخص مجبور نیست خیلی به فکر مسائل باشد تا اهل آزار بودن باشد. آنها حتی لازم نیست که اهمیت دهند که آیا خدایان وجود دارند یا خیر - می توانند کاملاً نسبت به این سوال بی احتیاط باشند. تعریف آگنوستیک به دلایل شخص در مورد آگونیستی بستگی ندارد
آگنوستیک با دین سازگار است : بودن یک آگنوستیک لزوماً به معنای این نیست که یک فرد نمی تواند متدین باشد. در حدی که دگم های مذهبی شامل ادعای دانستن اینکه خدا وجود دارد ، دشوار خواهد بود که یک روحانی بخشی از آن دین باشد. این امر در مورد مذاهب غربی رایج است ، که ممکن است بخشی از دلیل عدم حضور اکثر متخصصان نژاد در آمریکا در خدمات مذهبی باشد. اگرچه در برخی مذاهب ، آگنوستیک می تواند نقش مهمی ایفا کند. با این حال ، گفته می شود ، خود آگونیستیسم دین نیست و نمی تواند یک دین باشد ، همانگونه که الحاد و تئیسم خود دین نیستند و نمی توانند دین باشند.
آنچه آگنوستیک نیست
آگنوستیک گرایی "راه سوم" بین الحاد و الهیات نیست زیرا به طور متقابل منحصر به الحاد و الهیات نیست. معرفت شناسی مربوط به دانش است که یک باور مسئله جداگانه است. بنابراین ، اگنوستیک با الحاد و تئیسم سازگار است - شما می توانید یک ملحد اگنوستیک یا یک متکلم اگنوستیک باشید.
آگنوستیک فقط نشستن روی حصار یا عدم انجام تعهد به چیزی نیست و تعلیق اعتقاد نیست. این نیز بر خلاف آنچه ممکن است برخی به شما بگویند ، تنها گزینه منطقی ممکن نیست. آگنوستیک گرایی ذاتاً غیر عقلانی و منطقی نیست؛ آگنوستیک ممکن است به صورت دگماتیک و به دلایل غیر منطقی برگزار شود. هیچ چیزی در آگنوستیک وجود ندارد که ذاتاً بر الحاد یا الهیات برتر باشد.
ریشه های اگنوستیک
عقاید و اندیشه های آگنوستیک را می توان در ابتدایی ترین فیلسوفان یونان ردیابی کرد و حتی در کلام غربی نیز نقش داشته است. آگنوستیک باید به عنوان یک موقعیت فلسفی محترم ، معقول و منطقی رفتار شود - حداقل ، وقتی به دلایل محترمانه نگه داشته شود. نباید آن را به عنوان یک مد و یا بی اهمیت رد کرد.
اولین کسی که از کلمه "agnostic" استفاده کرد ، توماس هنری هاکسلی بود. هاکسلی agnosticism را به عنوان یک روش و نه یک عقیده توصیف کرد و حتی امروزه برخی از "آگنوستیک" برای توصیف چگونگی نزدیک شدن به مسائل به جای یک موقعیت یا نتیجه گیری استفاده می کنند. رابرت گرین اینجرزول آنقدر طرفدار آگنوستیک بود که اکنون تقریباً به همان اندازه با هاکسلی با وی در ارتباط است. به گفته اینگرسول ، اگنوستیک گرایی یک رویکرد اومانیستی به دانش است که از رویکرد سنتی مسیحی برتر است.
