همه مذاهب دارای مجموعه قوانین مدون هستند ، اما آنها برای ایمان اسلامی اهمیت ویژه ای قائل هستند ، زیرا این قوانینی است که نه تنها بر زندگی دینی مسلمانان حاکم است ، بلکه اساس حقوق مدنی را در کشورهایی که جمهوری اسلامی نیز تشکیل می دهند ، تشکیل می دهد. به عنوان پاکستان ، افغانستان و ایران. حتی در کشورهایی که به طور رسمی جمهوری اسلامی نیستند ، مانند عربستان سعودی و عراق ، درصد بالای شهروندان مسلمان باعث می شود که این ملت ها قوانینی و اصولی را اتخاذ کنند که به شدت تحت تأثیر شرع ، قانون دینی اسلامی قرار بگیرند. »
شرع بر چهار منبع اصلی بنا شده است که در زیر آمده است.
قرآن
مسلمانان معتقدند قرآن كلمات مستقیم خداوند است ، همانگونه كه پیامبر اکرم (ص) نازل كرده و منتقل می كند. تمام منابع احکام اسلامی باید با قرآن ، بنیادی ترین منبع دانش اسلامی توافق اساسی داشته باشند. از این رو قرآن به عنوان مرجع قطعی در امور احکام و عمل اسلامی شناخته می شود. تنها هنگامی که قرآن به طور مستقیم و یا با جزئیات در مورد یک موضوع خاص صحبت نمی کند ، مسلمانان به منابع جایگزین احکام اسلامی روی می آورند.
اهل سنت
سنت مجموعه ای از نوشتارهایی است که روایات یا روایات شناخته شده پیامبر اکرم را اثبات می کند که بسیاری از آنها در جلد ادبیات حدیث به ثبت رسیده است. این منابع شامل مواردی است که وی گفت ، انجام داد یا موافقت کرد ، که اساساً بر اساس زندگی و عملکرد وی استوار است که کاملاً بر اساس کلمات و اصول قرآن است. در طول عمر ، خانواده و اصحاب پیامبر او را رعایت کردند و دقیقاً آنچه را که در سخنان و رفتارهای او دیده بودند با دیگران به اشتراک گذاشتند - به عبارت دیگر ، او چگونه وضو می گرفت ، چگونه نماز می خواند و چگونه بسیاری از اعمال عبادی دیگر را انجام می داد. .
همچنین معمول بود که مردم مستقیماً از پیامبر احکام قانونی در امور مختلف بخواهند. هنگامی که وی در مورد چنین مواردی قضاوت کرد ، همه این جزئیات ثبت شد و از آنها در احکام قانونی آینده برای مرجع استفاده شد. بسیاری از موضوعات مربوط به رفتار شخصی ، روابط جامعه و خانواده ، مسائل سیاسی و غیره در زمان پیامبر مورد نظر قرار گرفته است که توسط وی تصمیم گرفته شده و ثبت شده است. بنابراین ، سنت می تواند برای روشن کردن جزئیات آنچه در قرآن آمده است ، وضع کند و قوانین آن را برای شرایط واقعی اجرا کند.
ایجما (اجماع)
در شرایطی که مسلمانان نتوانسته اند حکم قانونی خاصی را در قرآن یا سنت پیدا کنند ، اجماع جامعه جستجو می شود ، یا حداقل اجماع علمای حقوق در جامعه است. دانشمندان اسلامی بسته به موقعیت ، "اجتماع" را به روش های مختلف تعریف می كنند: به عنوان مثال ، اجته العالم اجماع كل جامعه است ، در حالی كه اجته الاصطنه اجماع مقامات مذهبی است. جامعه او (یعنی جامعه مسلمانان) هرگز با یک خطا موافقت نمی کنند.
Qiyas (آنالوگ)
در مواردی که چیزی به یک حکم قانونی احتیاج داشته باشد اما در منابع دیگر تاکنون به روشنی بیان نشده است ، قضات ممکن است از قیاس ، استدلال و سابقه قانونی برای تصمیم گیری در مورد پرونده جدید استفاده کنند. این اغلب در مواردی است که می توان از یک اصل کلی برای شرایط جدید استفاده کرد. به عنوان مثال ، هنگامی که شواهد علمی اخیر نشان داد که استعمال دخانیات برای سلامتی انسان خطرناک است ، مقامات اسلامی استنباط کردند که سخنان پیامبر اکرم - "به خودتان یا دیگران آسیب نرسانید" فقط می تواند نشانگر این باشد که سیگار کشیدن برای مسلمانان ممنوع است. "
