عرفان شامل طیف گسترده ای از اعتقادات است و بهتر به عنوان مجموعه ای از ادیان مطرح می شود که برخی از مضامین مشترک را به جای یک آیین خاص به اشتراک می گذارد. دو مؤلفه اساسی برای اعتقادات وجود دارد که معمولاً با عنوان عرفانی شناخته می شوند ، اگرچه اهمیت یکی بر دیگری می تواند بسیار متفاوت باشد. اولی گنوسیس و دومی دوگانگی است.
اعتقادات عرفانی
عرفان یک کلمه یونانی برای دانش است و در عرفان (و به طور کلی دین) به آگاهی ، تجربه و دانش از حضور خداوند اشاره دارد. همچنین ، غالباً به خودآگاهی اشاره می شود ، همانطور که شخص جرقه الهی را در پوسته فانی آنها تحقق می بخشد و می شناسد.
دوگانگی
دوگانگی ، تقریباً سخن گفتن ، وجود دو خالق را مطرح می کند. اولی خدای نیکی و معنویت خالص است (که غالباً آن را الهه می نامند) ، در حالی که دومی (که اغلب به آن دمیورژ می گویند) خالق دنیای جسمی است که روحهای الهی را به صورت فانی به دام انداخته است. در بعضی موارد ، دمیورژ خدائی به خودی خود ، برابر و خلاف خداست. در موارد دیگر ، دموی موجودی با ایستادن کمتر (اگرچه هنوز هم قابل توجه است). تخریب ممکن است موجودی شیطانی باشد ، یا ممکن است کاملاً ناقص باشد ، همانگونه که خلقت آن ناقص است.
در هر دو مورد ، عرفا فقط الهه را پرستش می کنند. نمایشی شایسته چنین تکریم نیست. برخی از عرفا بسیار زاهدانه بودند و هرچه بیشتر ممکن است کلمه مادی را رد کردند. این رویکرد همه عرفانیان نیست ، اگرچه در نهایت همه به لحاظ معنوی در به دست آوردن درک و اتحاد با الهه متمرکز شده اند.
عرفان و یهودو مسیحیت امروز
امروزه بخش اعظم (اما نه همه) عرفانی ریشه در منابع یهودو مسیحی دارد. بسته به میزان همپوشانی بین اعتقادات خود و مسیحیت ، ممکن است عرفان نیز خود را مسیحی معرفی کنند یا نباشند. عرفان قطعاً نیازی به اعتقاد به عیسی مسیح ندارد ، اگرچه بسیاری از عرفا او را در الهیات خود گنجانده اند.
عرفان در طول تاریخ
اندیشه عرفانی تأثیر عمیقی بر رشد مسیحیت داشته است ، که به طور سنتی بین یک دنیای مادی ناقص و یک روحانی کامل می بیند. با این حال ، پدران اولیه كلیسا عرفان را به طور كلی مطابق با مسیحیت رد كردند ، و هنگام گردآوری كتاب مقدس كتابهای حاوی بیشترین عقاید عرفانی را رد كردند.
گروه های مختلف عرفانی فقط در طول تاریخ در درون جامعه مسیحی پدید آمده اند که توسط مقامات ارتدوکس به عنوان بد اخلاقی شناخته می شوند. مشهورترین آنها كاتارها هستند كه صلیبی Albigensian در سال 1209 علیه آن خوانده شد. مانوییسم ، ایمان سنت آگوستین قبل از گرویدن ، نیز عرفانی بود ، و نوشته های آگوستین بر مبارزه بین معنوی و مادی تأکید کرد.
کتابها
از آنجا که جنبش عرفانی شامل طیف گسترده ای از اعتقادات است ، هیچ کتاب خاصی وجود ندارد که همه عرفان ها آن را مطالعه کنند. با این حال ، Corpus Hermeticum (که از آن هرمتیسم نشات می گیرد) و انجیل های عرفانی منابع مشترکی هستند. کتابهای پذیرفته شده یهودیت و مسیحیت نیز غالباً توسط عرفانیان خوانده می شوند ، اگرچه آنها معمولاً بیشتر به صورت استعاری و تمثیلی از کلمات گرفته می شوند.
