ماهیت یک مراسم قربانی و همچنین فداکاری می تواند تا حدودی متفاوت باشد ، اما ابتدایی ترین قربانی آن یک حیوان است - معمولاً یک سگ ، یک خوک یا یک بز (با انتخاب آن تا حدودی به هزینه و مقیاس ، اما حتی بیشتر در مورد اینکه کدام حیوانات مورد علاقه کدام خدای قرار گرفته اند). برخلاف سنت یهود ، یونانیان باستان خوک را نجس نمی دانستند. در حقیقت ، حیوان ارجمند برای قربانی کردن در مراسم های خالص سازی بود.
فداکاری
معمولاً حیواناتی که قربانی می شوند به جای بازی وحشی (جز در مورد آرتمیس ، الهه شکارچی که بازی را ترجیح می داد) اهلی شده است. تمیز می شود ، لباس هایی با روبان پوشانده می شود ، و با حضور در معبد به معبد می رود. آلتارها تقریباً همیشه در بیرون از معبد بودند نه در داخل جایی که مجسمه فرقه خدای قرار داشت. در آنجا محراب و مقداری از دانه های آب و جو بر روی آن ریخته می شود (یا در کنار آن ، در مورد حیوانات بزرگتر).
بذور جو توسط كسانی كه مسئول قتل این حیوان نیستند ، ریخته شد ، بنابراین مشاركت مستقیم آنها به جای وضعیت ناظر صرفاً تضمین می شود. ریختن آب بر روی سر ، حیوان را مجبور به "گره زدن" کرد تا با قربانی کردن قربانی کند. مهم بود كه با فداکاری به عنوان خشونت رفتار نشود. در عوض ، باید اقدامی باشد که در آن همه یک شرکت کننده مایل بودند: فانیان ، جاویدانها و حیوانات.
سپس شخص انجام این آیین ، چاقو (ماشیرا) را که در جو پنهان شده بود ، بیرون می آورد و سریع گلوی حیوان را می شکند ، و اجازه می دهد خون در یک ظرف مخصوص تخلیه شود. سپس حفره ها به ویژه کبد استخراج و مورد بررسی قرار می گیرند تا ببینند آیا خدایان این فداکاری را پذیرفته اند یا خیر. اگر چنین است ، پس این مراسم می تواند ادامه یابد.
جشن بعد از ایثار
در این مرحله ، آیین فداکاری به یک جشن برای خدایان و انسانها تبدیل می شود. حیوان بر روی شعله های باز روی محراب و قطعات توزیع شده پخته می شود. خدایان استخوانهای طولانی را با مقداری چربی و ادویه جات ترشی جات (و بعضی اوقات شراب) می رفتند - این سوخت ها همچنان ادامه می یابند تا دود به سوی خدایان و ایزدان بالا برود. گاهی اوقات دود برای همه "خوانده می شود". برای انسان ها گوشت و سایر قسمت های خوشمزه تر حیوانات رفتند - در حقیقت ، یونانیان باستان طبیعی بود که فقط در طی یک مراسم قربانی گوشت بخورند.
همه چیز را باید در آن منطقه بخورد نه اینکه به خانه برده شود و باید آن را در مدت زمان مشخصی ، معمولاً تا عصر ، میل کرد. این یک امر ارتباط جمعی بود - همه اعضای جامعه نه تنها با هم غذا می خورند و به هم پیوند می خورند ، بلکه اعتقاد بر این بود که خدایان نیز مستقیماً شرکت می کنند. نکته مهم و اساسی که در اینجا باید به خاطر بسپاریم این است که یونانی ها هیچ کاری از این دست نکردند در حالی که سجده های خود را در زمین سجده می کردند ، همانطور که در سایر فرهنگ های باستانی وجود داشت. در عوض ، یونانیان هنگام ایستادن خدایان خود را پرستش می کردند - نه کاملاً مساوی ، بلکه برابرتر و بیشتر از آنچه که معمولاً با آن روبرو می شوند ، برابرند.
