آیا جهان را سیاه و سفید می بینید یا سایه هایی از خاکستری وجود دارد؟ طبقه بندی هر چیزی - مفاهیم ، افراد ، ایده ها و غیره - به جای دیدن هر نوع میانه ، به دو گروه کاملاً متضاد تبدیل می شود "تفکر سیاه و سفید". این یک مغالطه منطقی بسیار متداول است که همه ما اغلب اوقات ایجاد می کنیم.
تفکر سیاه و سفید چیست؟
انسانها برای طبقه بندی همه چیز نیاز شدید دارند؛ این یک تقصیر نیست بلکه یک دارایی است. بدون توانایی ما برای گرفتن نمونه های منزوی ، آنها را به صورت گروهی جمع می کنیم ، و بعد کلی سازی می کنیم ، ما ریاضی ، زبان یا حتی توانایی تفکر منسجم نخواهیم داشت. بدون اینکه بتوانید از خلاصه مشخصات خاص خلاصه کنید ، اکنون نمی توانید این مطلب را بخوانید و درک کنید. با این وجود ، به همان اندازه از دارایی های حیاتی که وجود دارد ، می توان خیلی دور برد.
یكی از راه هایی كه می تواند رخ دهد این است كه ما در محدود كردن دسته بندی های خود خیلی زیاد پیش می رویم. طبعاً ، مقولات ما نمی توانند بی نهایت باشند. به عنوان مثال ، ما نمی توانیم هر شیء و هر مفهومی را در رده منحصر به فرد خود قرار دهیم ، بی ارتباط با همه چیز دیگر. در عین حال ، ما همچنین نمی توانیم سعی کنیم مطلقاً همه چیز را در یک یا دو دسته کاملاً متمایز قرار دهیم.
هنگامی که این وضعیت اخیر رخ دهد ، معمولاً به آن "تفکر سیاه و سفید" گفته می شود. به دلیل تمایل دو دسته سیاه و سفید به این امر گفته می شود؛ خوب و بد یا درست و غلط.
از نظر فنی این را می توان نوعی از دوگانگی کاذب در نظر گرفت. این یک مغالطه غیر رسمی است که هنگامی اتفاق می افتد که فقط در یک استدلال فقط دو گزینه به شما داده می شود و لازم است یکی را انتخاب کنیم. این به رغم واقعیت است که گزینه های مختلفی وجود دارد که مورد توجه قرار نگرفته است.
مغالطه تفکر سیاه و سفید
وقتی قربانی تفکر سیاه و سفید می شویم ، اشتباهاً طیف وسیعی از امکانات را به دو گزینه شدیدترین تقلیل داده ایم. هر یک از نقاط مقابل قطبی است و هیچ سایه ای از خاکستری بین آن وجود ندارد. غالباً ، این دسته بندی ها خلق خود ما هستند. ما سعی می کنیم دنیا را وادار به مطابقت با پیش تصورات خود در مورد آنچه در ظاهر باید باشد.
به عنوان نمونه بسیار رایج: بسیاری از مردم اصرار دارند که هر کس "ما" نباشد "باید" در برابر "ما" باشد. آنها پس از آن می توانند به طور عادلانه با دشمن رفتار شوند.
این دوگانگی فرض می کند که فقط دو دسته ممکن وجود دارد - با ما و علیه ما - و همه چیز و همه باید متعلق به اولی یا دومی باشند. سایه های ممکن از خاکستری ، مانند توافق با اصول ما اما نه روش های ما ، کاملاً نادیده گرفته می شود.
البته ، ما نباید فرض کنیم که چنین دوگانگی ها هرگز معتبر نیستند ، اشتباه مشابهی را مرتکب شویم. گزاره های ساده غالباً می توانند صحیح یا نادرست طبقه بندی شوند.
به عنوان مثال ، افراد را می توان به افرادی که توانایی انجام یک کار را دارند و کسانی که در حال حاضر نمی توانند انجام دهند ، تقسیم کرد. اگرچه بسیاری از موقعیتهای مشابه را می توان یافت ، اما آنها معمولاً مورد بحث نیستند.
سیاه و سفید از مسائل بحث برانگیز
جایی که تفکر سیاه و سفید یک موضوع زنده است و یک مسئله اصلی در بحث در موضوعاتی مانند سیاست ، دین ، فلسفه و اخلاق است.
در اینها ، تفکر سیاه و سفید مانند یک عفونت است. این شرایط بحث را غیر ضروری می کشد و طیف وسیعی از ایده های ممکن را از بین می برد. کاملاً غالباً ، دیگران را نیز با طبقه بندی ضمنی آنها در "سیاه" - شیطانی که قرار است از آن جلوگیری کنیم ، شیطنت می کند.
نمای ما از جهان
نگرش اساسی که در پشت تفکر سیاه و سفید نهفته است ، غالباً می تواند در مورد سایر موضوعات نیز نقش داشته باشد. این امر به ویژه در نحوه ارزیابی وضعیت زندگی ما صادق است.
به عنوان مثال ، افرادی که افسردگی را تجربه می کنند ، حتی به شکل های خفیف ، معمولاً جهان را سیاه و سفید می بینند. آنها تجارب و وقایع را در اصطلاحات شدید دسته بندی می کنند که با دیدگاه منفی آنها در مورد زندگی متناسب است.
این بدان معنا نیست که هرکسی که به تفکر سیاه و سفید مشغول است افسرده می شود و لزوما رنج می برد یا منفی است. در عوض ، نکته فقط ذکر این نکته است که الگوی مشترکی برای چنین تفکری وجود دارد. در زمینه افسردگی و همچنین زمینه استدلالهای ناقص دیده می شود.
مسئله شامل نگرشی است که شخص با احترام به دنیای اطراف ما می گیرد. ما غالباً اصرار می ورزیم که به جای تنظیم تفکر ما برای پذیرش جهان همانطور که هست ، با پیش تصورات ما مطابقت داشته باشد.
