خدا معمولاً به عنوان جاودانه ترسیم می شود. با این وجود ، بیش از یک راه برای درک مفهوم "سرنوشت" وجود دارد. از یک طرف ، ممکن است از خدا به عنوان "همه جانبه" تصور شود ، این بدان معنی است که خداوند در تمام زمان ها وجود داشته است. از طرف دیگر ، ممکن است خدا را "بی پایان" تصور کنیم ، این بدان معناست که خداوند در خارج از زمان وجود دارد ، بدون قید و شرط از روند علت و معلول.
همه دانستن
این عقیده که خداوند باید به معنای بی انتها باشد ، تا حدودی از ویژگی خدا بودن قادر بودن ، حتی اگر با وجود اراده آزاد حفظ شود ، ناشی می شود. اگر خدا خارج از زمان وجود داشته باشد ، آنگاه خدا می تواند تمام وقایع را در طول تاریخ ما مشاهده کند که گویی همزمان هستند. بنابراین ، خدا می داند آینده ما چه تأثیر می گذارد بدون آنکه بر حال ما یا اراده آزاد ما نیز تأثیر بگذارد.
توماس آکویناس ، که می نویسد: "هرکسی که در این جاده می رود ، کسانی را که به دنبال او می آیند ، قیاس نمی کند. در حالی که او که تمام جاده را از بلندی می بیند ، همه کسانی را که به آن سفر می کنند ، می بیند. »بنابراین ، یک خدای بی موقع تصور می شود که کل دوره تاریخ را یکباره مشاهده کند ، درست همانطور که یک شخص ممکن است وقایع را در کل مشاهده کند. مسیر یکباره
بی موقع
مبنای مهمتر برای تعریف "ذات" به عنوان "بی پایان" این ایده یونان باستان است که یک خدای کامل نیز باید یک خدای تغییرناپذیر باشد. کمال امکان تغییر را نمی دهد ، اما تغییر نتیجه ای ضروری برای هر شخصی است که شرایط تغییر روند روند تاریخی را تجربه می کند. مطابق فلسفه یونان ، به ویژه آنچه در نئوپلاطونیسم یافت می شود و می تواند نقش مهمی در پیشرفت الهیات مسیحی ایفا کند ، "بالاترین موجود واقعی" آن چیزی بود که کاملاً و بدون تغییر در ورای مشکلات و دغدغه های دنیای ما وجود داشت.
گرفتار
ابدی به معنای جاودانگی ، از سوی دیگر ، خدایی را که بخشی از آن است و در طول تاریخ عمل می کند ، فرض می کند. چنین خدایی در طی زمان مانند سایر افراد و چیزها وجود دارد. اما ، بر خلاف اشخاص دیگر و چیزها ، چنین خدایی آغاز و پایان ندارد. مسلماً ، یک خدای جاودان نمی تواند جزئیات اعمال و انتخابهای آینده ما را بدون تعهد به اراده آزاد ما بداند. با وجود این دشواری ، با این حال ، مفهوم "هر روز رستاخیز" تمایل به محبوبیت بیشتری بین معتقدین متوسط و حتی بسیاری از فیلسوفان داشته است زیرا درک آن آسانتر است و به دلیل آن با تجارب و سنتهای دینی اکثر مردم سازگارتر است. .
استدلال های مختلفی برای ایجاد پرونده برای این ایده وجود دارد که خداوند کاملاً به موقع است. به عنوان مثال ، تصور می شود که خدا زنده است ، اما زندگی یک سری اتفاقات است و وقایع باید در یک چارچوب زمانی اتفاق بیفتند. علاوه بر این ، خدا عمل می کند و باعث می شود که اتفاقاتی رخ دهد - اما اعمال یک رویداد هستند و علت و معلولی با وقایع مرتبط است ، که (همانطور که قبلاً ذکر شد) ریشه در زمان دارند.
صفت eternal یکی از مواردی است که درگیری بین میراث یونانی و یهودی با نظریه فلسفی آشکار است. هر دو کتاب مقدس یهودی و مسیحی به خدایی اشاره دارند که جاودانه است ، در تاریخ بشریت عمل می کند و بسیار قادر به تغییر است. با این حال ، الهیات مسیحی و نئوپلاطونی ، غالباً متعهد به خدایی هستند که کاملاً مؤثر است و تا کنون فراتر از نوع وجود ، می فهمیم که دیگر قابل تشخیص نیست.
این شاید یکی از نشانگرهای نقص مهم در مفروضات باشد که در پشت ایده های کلاسیک در مورد آنچه به منزله "نقص" است. - چرا "نقص" باید چیزی باشد که فراتر از توانایی ما در تشخیص و درک ما باشد؟ چرا استدلال می شود كه تقریباً در مورد همه چیزهایی كه ما را انسان می سازد و زندگی ما را به ارزش زندگی یك چیزهایی كه از كمال نتیجه می بخشد ، ارزشمند است؟
این سؤالات و مشکلات دیگر برای ثبات این استدلال که خدا باید بی موقع باشد ایجاد می کند. با این حال ، یک خدای جاودانه داستانی متفاوت است. چنین خدایی قابل درک تر است؛ با این حال ، صفت ابدی تمایل به تضاد با سایر صفات نئوپلاطونی مانند کمال و تغییر ناپذیر دارد. در هر صورت ، فرض اینکه خدا ابدی است بدون مشکل نیست.
