آیین جنگلی راهب جنگلی Theravada Buddhism را می توان به عنوان احیای مدرن از رهبانیت باستان درک کرد. اگرچه اصطلاح "سنت راهب جنگل" در درجه اول با سنت كاماتتانا تایلند همراه است ، اما امروزه در سراسر جهان سنت های جنگلی زیادی وجود دارد.
چرا راهبان جنگلی؟ بودیسم اولیه با درختان ارتباط بسیاری داشت. بودا در زیر یک درخت سالن به دنیا آمد ، یک درخت گلدار مشترک برای شبه قاره هند. هنگامی که او وارد نیروانا نهایی شد ، او توسط درختان سالن محاصره شد. او در زیر درخت بدیع یا انجیر مقدس ( Ficus religiosa ) روشن شد. اولین راهبه ها و راهبان بودایی فاقد صومعه های دائمی بودند و در زیر درختان خوابیدند
اگرچه از زمان گذشته ، برخی راهبان بودایی ساکن جنگل وجود داشته اند ، اما با گذشت زمان ، بیشتر راهبان و راهبه ها به صومعه های دائمی منتقل می شدند ، اغلب در مناطق شهری. و هر از گاهی معلمان نگران این بودند که روح بیابان بودیسم اصلی از بین رفته باشد.
سرچشمه سنت جنگل تایلند
بوداییسم Kammatthana (مراقبه) ، که اغلب به آن سنت جنگل تایلندی خوانده می شود ، در اوایل قرن بیستم توسط "آژان مون بوریداتا ترا" (1870-1949) تاسیس شد و آژان عنوانی است به معنای "معلم" و مربی او Ajahn Sao Kantasilo Mahathera. (1941 - 1861). امروز این سنت معروف جنگل در سراسر جهان رواج دارد ، با آنچه که می توان سفارش های وابسته در انگلستان ، ایالات متحده ، استرالیا و سایر کشورهای غربی نامید. "
با توجه به بسیاری از گزارش ها ، آژان مون برنامه ای برای شروع نهضتی نداشته است. در عوض ، او به سادگی یک تمرین انفرادی را دنبال می کرد. او به دنبال مکان های منزوی در جنگل های لائوس و تایلند بود که بدون مداخله و برنامه های زندگی رهبانیت جامعه می توانست مراقبه کند. او تصمیم گرفت که وینایا را به شدت محکم نگه دارد ، از جمله گدایی کردن برای تمام غذاهای خود ، خوردن یک وعده غذایی در روز و ساخت لباس های پارچه ای دور ریخته.
اما همانطور که کلمه این راهب آشکار رواج پیدا کرد ، طبیعتاً او مواردی را جلب کرد. در آن روزها ، نظم و مرجع صومعه در تایلند سست شده بود. مدیتیشن اختیاری شده بود و همیشه مطابق با روش مراقبه بینش تئورادا نبود. برخی از راهبان به جای مطالعه درما ، شیامیسم و ثروت گفتن را تمرین می کردند
راهب جنگلی مدرن
با این حال ، در تایلند نیز جنبش اصلاحات کوچکی به نام Dhammayut وجود داشت که توسط شاهزاده مونگکات (1804-1868) - در دهه 1820 آغاز شد. شاهزاده مونگكوت راهب منسوب شد و دستورالعمل جدید رهبانیتی به نام Dhammayuttika Nikaya را آغاز كرد ، كه به رعایت دقیق وینایا ، مراقبه Vipassana و مطالعه Pali Canon اختصاص یافته است. هنگامی که شاهزاده مونگکات در سال 1851 پادشاه راما چهارم شد ، در میان بسیاری از موفقیت های وی ، ساختمان مراکز جدید Dhammayut بود. (پادشاه راما چهارم نیز پادشاهی است که در کتاب آنا و پادشاه سیام و موزیکال پادشاه و من به تصویر کشیده شده است.)
مدتی بعد ، آژان مون جوان به دستور Dhammayuttika پیوست و با Ajahn Sao که یک خانقاه کوچک کشور داشت ، تحصیل کرد. آژان سائو به جای مطالعه کتاب مقدس ، به ویژه به مراقبه اختصاص داشت. آژان مون پس از گذر چند سال با مربی خود ، به جنگل ها عقب نشینی کرد و پس از گذشت حدود دو دهه از سرگردان ، در غاری ساکن شد. و سپس شاگردان شروع به یافتن او کردند
جنبش Kammatthana Ajahn Mun با جنبش اصلاحات قبلی Dhammayu تفاوت داشت ، زیرا بر بصیرت مستقیم از طریق مراقبه در مورد مطالعه دانشمندانه از Pali Canon تأکید داشت. آژان مون آموخت كه كتاب مقدس نشانگر بصيرت است ، نه خود بينش.
سنت جنگل تایلند امروز در حال شکوفایی است و به دلیل نظم و انضباط و زیبایی شناسی معروف است. راهبان جنگلی امروز صومعه هایی دارند اما از مراکز شهری دور هستند.
